اطلاعیه حزب کار ایران(توفان)

 

به یاد آنان که هرگز از خاطره نمی­روند

خبر کوتاه بود، توفان یکی از بنیانگذاران خود را از دست داد.

در غروب روز ۴ نوامبر ۲۰۱۹  رفیق هادی جفرودی یکی از پایه­گذاران تشکل ما، رفیق ما، زندانی سیاسی سابق، چهره شناخته شده اپوزیسیون، در غربت به­دور از مام میهن، در مهاجرت، در شهر پاریس، زندگی مشحون از مبارزه خویش را پشت سرگذاشت و به ابدیت پیوست.

 

  

بعد از آزادی از اسارت و در زندگی مهاجرت

 

رفیق هادی جفرودی به شهادت دوست و دشمن از چهره­های مقاوم و سرشناس زندانیان سیاسی دوران شاه در ایران بود.

این رفیق در دوران جوانی به عضویت سازمان جوانان حزب توده ایران درآمد و در زمان سقوط حزب توده ایران به دامان رویزیونیسم خروشچفی، در کنار رفقا قاسمی و فروتن مانند سایر همرزمانش سازمان مارکسیستی – لنینیستی توفان را بنیاد گذارد و به عنوان عضو هیات مرکزی این سازمان برای ادامه کار انقلابی از تحصیل خود گذشت و راهی ایران شد. وی در ایران تشکیلات وسیعی ایجاد کرد که مورد دستبرد ساواک قرار گرفت و وی به اسارت دشمن درآمد. در تمام طول زندان در زیر شکنجه مقاومت نمود و حاضر نشد مانند خودفروختگان و دورویان به مصاحبه تلویزیونی دست زند و از کرده­های خویش تبری جسته و طلب عفو نماید. در دادگاه نظامی چون کوهی در مقابل اتهامات دادستان ایستاد، از نظریات خویش دفاع کرد و به ده سال زندان محکوم شد. هادی پس از آزادی از زندان در آستانه انقلاب، شاهد سقوط زندانبانان خویش بود و در ایران به سازمان کارگران مبارز ایران که بخشی از توفان بود پیوست و تا روز آخر به ایدئولوژی مارکسیسم لنینیسم وفادار ماند. وی در دوران سلطه جمهوری اسلامی نیز به خاطر دفاع از عقاید و ادامه مبارزه سیاسی مورد پیگرد قرار گرفت و مجبور به جلای وطن شد تا به مبارزه خود ادامه دهد.

این رفیق قبل از اسارت، در زمان اقامت در اروپا عضو کنفدراسیون جهانی محصلین و دانشجویان ایرانی بود و در زندان شاه نیز با هیئتهای اعزامی حقوق بشر از طرف کنفدراسیون جهانی در باره اوضاع زندان بدون واهمه صحبت می­کرد.

 

قبل از اسارت در زمان عضویت در کنفدراسیون

 

نفر اول از سمت راست با نقاب تا مورد شناسائی ساواک قرار نگیرد

 

رفیق هادی جفرودی در زمانیکه شاه به مونیخ آمده بود و از موزه "آلته پیناکوته" دیدن می­کرد به عنوان عضو کمیته تدارک آکسیونها در تمام نمایشات اعتراضی شرکت داشت و سر خود را به زیر چرخ جلوی ماشین پلیس مونیخ قرار داد تا آنها را از حرکت بازداشته و مجبور کند رفقای دستگیر شده را آزاد کنند. پلیس مونیخ از این همه شهامت  شگفت­زده شده بود و به خواسته معترضان تن در داد. روزنامه­ها نوشتند که شاه ایران به­قدری ناراحت بود که به تابلوهای با ارزش موزه "آلته پیناکوته" با عینک دودی نگاه می­کرد.  یاد این رفیق گرامی باد.

 

حزب کار ایران(توفان)

۴ نوامبر ۲۰۱۹

www.toufan.org