سرمایه باری دیگر جان گرفت

پیرامون مرگ جانگداز کارگران معدن «یورت»

به فاصله کمتر از پنج ماه از فروریزی ساختمان پلاسکو در تهران که به جانباختن ۲۲ نفر انجامید، اینبار فاجعای دهشتناک ۲۲ نفر از کارگران معدن «یورت» آزادشهر استان گلستان را به کام مرگ کشانید و جامعه زحمتکش ایران را در غم و اندوه از دست دادن این فرزندان راستین کشور فرو برد.

سران رژیم اسلامی ایران اما منتظر نتیجه تحقیقات نماندند، سراسیمه در اولین موضعگیری خود مقصر اصلی این حادثه را کارگران معدن اعلام کردند تا بار مسئولیت آن را از دوش خود بردارند. این واکنش وقیحانه و بیشرمانه نشان میدهد که مسئولین این رژیم از پیش به کمبودها و نبود امکانات ایمنی در این معدن در اطلاع بودند و علیرغم اعتراضات و درخواستهای مکرر معدنچیان جهت رفع کمبودها و افزایش تجهیزات ایمنی، هیچگونه اقدامی در رفع این موارد به عمل نیاوردند. از گفته ربیعی چنین برمیآید که تجهیزات ایمنی معدنچیان فرسوده بودند. مطابق اظهارات او قرار است «کمیته نوسازی معادن استان، موضوع نوسازی تجهیزات را با هدف کاهش حوادث پیگیری کند.» (تأکید از توفان) همه میدانند که آنچه از درون این «تحقیقات متخصصین» بیرون خواهد آمد، حقیقیت نخواهد بود، بلکه تلاش مذبوحانه رژیمی است که کوشش دارد تا بر سرپوش نهادن بر واقعیات، ذهن جامعه کارگری ایران را به انحراف بهکشاند؛ بعید به نظر نمیرسد که در کنار «اهمال» معدنچیان، یکی از مسئولین دون پایه را هم مقصر معرفی کنند تا بدین ترتیب این مصیبت هم به دست فراموشی سپرده شود.

در ذهن آگاه و بیدار کارگران و زحمتکشان ایران اما چنین فجایعای هیچگاه فراموش نمیشوند، زیرا که نظام سرمایهداری هر روز فاجعه میآفریند و جان و مال کارگران را در معرض خطر و نابودی قرار میدهد. کارگران ایران حق دارند که در پشت هر حادثه جانگدازی رژیم سرمایهداری جمهوری اسلامی را به عنوان مسبب اصلی و واقعی آن بهبیند. به سختی میتوان باور کرد که معدنچیان معدن «یورت»که با ۱۶ ساعت کار، با حقوق ماهیانه کمتر از ۹۰۰ هزار تومان، با ۱۱ ماه حقوق معوقه در بدترین شرایط کاری و ایمنی مشغول به کار بودند، از تجهیزات ایمنی مناسب و به روز هم برخوردار بوده باشند. هنگامی که رژیم سرمایه داری ایران کارگرانی را که به تعویق حقوق ناچیزشان معترض میشوند، با شلاق و تازیانه پاسخ میدهد و یا به زندان و حبسهای طولانی مدت محکومشان میکند، چگونه میتوان باور داشت که تأمین جان آنها از «دغدغه» های صاحبان سرمایه باشد. امنیت جان کارگر، هزینهساز است و افزایش آن از سود میکاهد. کافیست این منطق سرمایه را درک کرد تا اظهارات مقامهای مسئول رژیم را با دیده شک و تردید نگریست.

برای سرمایه آنچه مهم است، «کسب سود» است که همه چیز را تحت الشعاع خود قرار میدهد، حتی جان و امنیت کارگر را. فجايعای نظير معدن «يورت» نتيجه منطقی «خصوصیسازیها» و سياستهای نئوليبرالی، بیکفايتی سياسی، قلع و قمع سنديكاهای مستقل كارگری و بازگذاشتن دست سرمايهداران بیوجدان است كه چنین وضع جهنمی و مرگآفرين را برای كارگران به ارمغان آورده است.

رژيم جمهوری اسلامی مسئول و مسبب اصلی اين فاجعه است. اين رژيم حامی سرمايه وظيفهای جز پايمالكردن حقوق كارگران، سركوب و زندانیكردن فعالين كارگری و خوشرقصی برای صندوق بينالمللی پول و بانك جهانی و اجرای سياستهای اقتصادی نئوليبرالی در قبال جامعه كارگری ندارد .

حزب كارايران (توفان) ضمن ابراز تسليت و همدردی با خانوادههای این جانباختگان، رژيم ضدكارگری و سرمايهداری جمهوری اسلامی را مسبب اصلی اين فاجعه میداند و آن را قويا محكوم میكند.

خشم و نفرت عموم مردم ايران نسبت به رژيم تبهكار جمهوری اسلامی، رژيمی كه هر روز در ايران فاجعه میآفريند، سرانجام شعلهور خواهد شد و بنای پوسيده و ارتجاعیاش را به آتش خواهد كشيد.

سرنگون باد رژیم سرمایه داری جمهوری اسلامی بدست کارگران و زحمتکشان ایران!

چاره کارگران وحدت وتشکیلات است!

زنده باد سوسیالیسم این پرچم رهایی بشریت!

حزب کار ایران (توفان)

۱۵ اردیبهشت ۱۳۹۶

www.toufan.org