بخش
نخست-اوضاع جهان
نئولیبرالیسم امپریالیسم و
پیآمدهای آن
امپریالیستها در عرصه سیاست تهاجمی
اقتصادی خویش از بازار آزاد، که هرگز وجود ندارد، سخن می رانند و
آنرا تبلیغ می کنند. در دوران انحصارات امپریالیستی
که سرمایه و نوع تولید کالا، تعیین بهای کالاها، منابع
اولیه، بازار فروش و قدرت سیاسی ممالک زیر سلطه همه و همه
در دست انحصارات است، تکیه به بازار "آزاد" بیشتر برای
خاک پاشیدن به چشم مردم است تا حمایت از رقابت "سالم" و
"آزادانه" سرمایه داران. در دوران امپریالیسم انحصارات
بر گورستان "رقابت آزاد" جان می گیرند و برای نابودی
کامل آن با سرمایه های افسانه ای، به بازار پا می گذارند.
آماج هجوم اقتصاد نئولیبرالی دولت است. آنها می خواهند با سیاست
نظم زدائی مسئولیت دولتها را در اداره کشورها به جز نقش سرکوبگرانه
آنها را به صفر برسانند و از دستگاه اداری در ممالک زیر سلطه یک
ماشین سرکوب ایجاد کنند که مانع شوند حقوق کارگران و زحمتکشان به صورت
یک حق قانونی تحقق یافته و تلاشی برای تحقق آن در عمل
به وجود آید. سرمایه داران کلان انحصاری مخالف هر گونه حقوق برای
کارگران هستند. آنها تلاش دارند تا تمام دستآوردهای طبقه کارگر را بعد از
انقلاب کبیر اکتبر و پس از کاهش قدرت جنبش کارگری از بین ببرند.
سیاست نظم زدائی به مفهوم سلب حقوق دموکراتیک و مطالباتی همه
مردم و به ویژه زحمتکشان است. تبلیغات آنها این است که "دولتها"
سرمایه داران خوبی نیستند و تنها سرمایه داران به علت انگیزه
مالکیت و کسب سود بیشتر است که از حیف و میل دارائی
جلوگرفته و استفاده بهینه از آنرا عرضه می کنند.
فریب آنها زمانی روشنتر می شود که
ما به رویدادهای زندگی مراجعه کنیم. سقوط بازارهای بورس،
ورشکستگی همه بانکهای خصوصی، کیفیت نازل خدمات
شرکتهای خصوصی شده نظیر پست، راه آهن و... نشان دادند که سرمایه
های خصوصی برای حفظ سود خصوصی خود از چه نیروی
تبهکارانه غیر قابل نظارتی برخوردارند. با تبلیغ سیاست خصوصی
سازی تمام اموال عمومی، ثروتهای مردمی با قیمتهای
نازل به سرمایه داران انحصاری خارجی در درجه اول فروخته می
شود. آبها، جنگلها، زمینهای مزروعی، جاده ها، پست، راه آهن، ناوگان
هوائی، حتی بخشی از خدمات امنیتی،
ایمنی و انتظاماتی در اختیار شرکتهای خصوصی خدمات
ایمنی قرار می گیرند. بخشی از ارتش به عنوان ارتش حرفه
ای و یا زیر عنوان شرکتهای نظامی و امنیتی
خصوصی که مزدوران، آدمکش بین المللی هستند عرضه می گردد و
نظام وظیفه عمومی منحل می گردد. در ارتش حرفه ای
خصوصی خارجیان نیز می توانند سلاح حمل کنند.
در اثر این سیاست هوا، معادن، سواحل دریاها،
جزایر، ساختمانهای بزرگ عمومی، مدارس، دانشگاهها، بهداشت و درمان،
بیمه ها و... همه و همه به صورت مالکیت
خصوصی در می آیند. مردم ممالک مفروض در کشور خودشان بیگانه
هستند و به ثروتهای تولید شده توسط معادن و
دریاها و جنگلها و ... دسترسی
نخواهند داشت . نیروی پلیس بومی و یا بین
المللی مطالبات مردم در این زمینه ها را سرکوب خواهد کرد. سرمایه
داران خصوصی بعد از غارت ممالک با به جای گذاردنِ زمینِ سوخته، خاک
این کشورها را ترک می کنند بدون اینکه برای مردم این
کشورها ثروتی تولید کرده باشند. مردم این کشورها همیشه به
صورت بدهکار باقی می مانند و دول دست نشانده این ممالک مراقبتهای
لازم را فراهم می آورند تا اقساط بدهکاری های مردم سر موعد پرداخت
شود. نئولیبرالیسم با برنامه خصوصی سازی ثروتهای عمومی
که همان تشدید بهره کشی و استعمار بی شرمانه است، برخلاف ادعاهایش
دموکراسی ایجاد نمی کند، بلکه بدترین نوع استبداد، غارت، سرکوب
و وابستگی را در این جوامع به کار می گیرد. با این سیاست
همه چیز به صورت کالا در می آید. حتی اعضاء بدن را می
شود در بازار آزاد سرمایه داری، "آزادانه" و "دموکراتیک"
خرید و فروش کرد ولی در قانون اساسی برای فریب مردم
ذکر نمود که حیثیت انسانی خدشه بردار نیست.
سیاست خصوصی سازی، مولد قساوت و تشدید
نابرابری ثروت است و به شکاف عمیقتر طبقاتی و فقر عمومی
مردم منجر می شود. این
سیاست دارای دو نقش و دو تاثیر در ممالک سرمایه
داری پیشرفته غربی و در ممالک سرمایه داری
زیر سلطه و یا وابسته از نظر اقتصادی است. در این سیاستِ
اقتصادی، توزیع ثروت همواره بر اساس قدرت و نفوذ سرمایه صورت می
گیرد. سرمایه داری هرگز برای رفاه عمومی و بهبود
شرایط زندگی مردم دست به تولید نمی زند، بلکه در پی
کسب سود حداکثر است. سازوکار سامان سرمایه داری چنین اجازه ای
را اساسا نمی دهد که سرمایه دار معینی از قدرت رقابت خود در
مقابل دشمن اقتصادیش بخاطر دلسوزی برای مردم بکاهد و به فکر زندگی
و رفاه عمومی مردم باشد. در ممالک امپریالیستی و
سرمایه داری اردوگاه غرب، دولتهای معروف به "دولتهای
رفاه" جای خود را به سرعت با دولتهای کارگزار بی نقاب
انحصارات جایگزین کرده و دست سرمایه های کلان را در
بلعیدن سرمایه های کوچک و غیر قابل رقابت باز می
گذارند. بازارهای این کشورها به محل تاخت و تاز سرمایه داران
کلان انحصاری بدل می شود که درجه بهره کشی از انسانها را
تشدید می کنند. سرمایه داری
کلان و انحصاری خارجی برای نفوذ در این کشورها و چیرگی
بر بازارهای آنها خواهان نقض و نادیده گرفتن توافقنامه های جهانی
ای می شوند که در کشور خودشان موجبات افزایش بهای کالاها را
به دنبال داشته و از قدرت رقابت آنها در بازار "آزاد" می کاهد. سیاست
آنها به مصداق "بعد از مرگ من چه دریا چه سراب" بدنبال سود فوری
کلان و حداکثر هستند. پیمانهای جهانی در مورد حفظ محیط زیست،
حقوق کارگران، زنان ، کارمندان در زمینه بیکاری، بیمه های
درمانی، کمک هزینه ایام بارداری از تامین اجتماعی،
کار کودکان، حق اعتصاب کارگران و کارمندان و... به زیر پا گذارده می شوند
و دولت کارگزار، مسئول حفظ سود سرمایه داران کلان است و باید متعهد
شود که برای سرمایه انحصاریِ طرف قرارداد، این سود را
تامین کند. در این تاخت و تازها ممالک سرمایه داری کوچک
به زائده ممالک سرمایه داری بزرگ بدل می شوند و استقلال سیاسی
خویش را از دست می دهند. در ممالک تحت سلطه و وابسته از نظر
اقتصادی که فاقد سرمایه های کلان و صنایع قابل رقابت
هستند، خصوصی سازیهایِ سازمان تجارت جهانی تنها منجر به
غارت این ممالک و تشدید استثمار زحمتکشان می گردد. دولت در
این ممالک دیگر "منافع ملی کشور خودی" را در
نظر نمی گیرد و بلکه حمایت از منافع ملی کشور سلطه گر را
وظیفه خویش می داند و به عامل بومی مستقیم استعمار
جهانی بدل می گردد. استعمار جهانی در این کشورها نفوذ
کرده و بیابان برهوت باقی خواهد گذارد.
به همین جهت مقاومت مردم افزایش می
یابد و دولتهای دست نشانده این مقاومت و اعتراضات را با سرکوب پاسخ
می دهند.
برای تحقق سیاستهای نئولیبرالی
باید به تعدیل ساختاری دست زد و تسلیم مکانیسم بازار
شد. بر اساس این تئوری ورشکسته دولت باید از دخالت در امورد اقتصاد
دست برداشته و این عرصه را به گرگان
سرمایه دار واگذارد. گویا این خودِ بازار کور و هرج و مرج تولید
است که توازن اقتصادی را مستقر می سازد. نئولیبرالها با
تئوری "بازار آزاد" که هیچوقت آزاد نبوده و همیشه
تابع منافع قدرتهای جهانی بوده است، با هدف فتح بازارهای
ملی دیگران هجوم می آورند. آنها "بازار آزاد" را برای
دیگران موعظه می کنند، ولی دروازه بازارهای خود را به
روی کالاهای رقیب می بندند و یا با توجه به سطح رشد
صنایع و کیفیت کالاهایشان عملا آزادی رقابت در
بازار آزاد را به حرف پوچ و عوامفریبانه ای بدل می سازند.
نئولیبرالها با اقتصاد هدفمند و با نقشه دولتی بشدت مخالفند. آنها تبلیغ
می کنند که باید از دادن یارانه و کمکهای مالی به طبقات
کم درآمد که یک اقدام دولتی و دخالت دولت در تولید است و رقابت
"آزاد" را از بین می برد، خودداری کرد تا به مصداق
"به مرگ بگیر تا به تب راضی شود"، مردم در نهایت فقر و
نیاز خود مجبور شوند به بدترین شرایط بهره کشی خارجی
تن در دهند. ریاضت اقتصادی که آنها نظریه اش را تبلیغ
می کنند به همین مفهوم است که به عموم مردم باید به قدری
گرسنگی و تشنگی داد و از حداقل امکانات زندگی محرومشان کرد که
حاضر شوند در بدترین شرایط بهره کشی ضد انسانی به هر کار
و به هر خفتی تن در دهند تا سود سرمایه دار خارجی تامین
گردد. "آزادی بازارِ" سرمایه
امپریالیستی، آزادی بهره کشی بیرحمانه
انسانها را به دنبال دارد. امپریالیسم از این نوع آزادی
دفاع می کند. باید بهای بنزین و مواد سوخت لازم برای
مصرف شهروندان و تولید را که با دخالت دولت تعیین می شود شناور
کرد و در اختیار رقابت و عرضه و تقاضای بازار گذارد و از دادن یارانه
به مواد سوخت آن خودداری ورزید، باید به تبلیغ روحیه
فردگرائی و سودپرستی و خودپرستی در مقابل فرهنگ انسانیِ جمعی
دست زد. باید هویت فردی را در مقابل هویت جمعی قرار
داد، فرد را به جنگ جمع فرستاد و شرط تحول اجتماعی را موفقیتهای
فردی جا زد. باید انسانها را به گرگ یکدیگر بدل کرد و این
نظریه را در پوششی از تبلیغات "محسنات" منش فردی
و آرمانهای فردگرایانه و "مهارتهای فردی" و
"خدادادی" و استعدادهای "ذاتی" پوشاند و تبلیغ
در مورد "فردگرائی" را به منزله امری مقدس که اسلحه ای
برای مبارزه با مفاهیم ماهیتا طبقاتی اجتماعی است، به
پیش کشید، باید کار جمعی و اجتماعی و احساس همسرنوشتی
و انسانی را تقبیح کرد و آنرا نفی "آزادی فردی"
و گزینش "یک آقا بالا سر اجتماعی" که در همه موارد تصمیمات
تحمیلی و اشتباه می گیرد قلمداد نمود. باید چماق
"آزادی فردی" را در مقابل همبستگی اجتماعی،
تقدیس "بازار آزاد" و مالکیت خصوصی را در مقابل
انحلال ارزشهای جمعی و مالکیت جمعی و حتی در مقابل
سیاست نظارت دولت با هدف برنامه ریزی در امر اقتصاد
سرمایه داری قرار داد. باید تبلیغ کرد که "دست نامرئی"
بازار، محرک اقتصاد بوده و توازن جهان را سامان می دهد و به نیروی
دولت، اجتماع و نظارت آنها نیازی نیست. آنچه به آن نیاز است،
آزمندی آزادانه و قدرت طلبی بی حد و مرز فردی است که برای
همه جامعه "مفید" است.
نئولیبرالیسم دشمن دولتهای رفاه و
الگوی سوسیال دموکراسی قبل از فروپاشی امپراتوری
امپریالیستی شوروی بود. مارگارت تاچر نخست وزیر
اسبق بریتانیا که مدافع سرسخت اقتصاد نئولیبرالی بود
می گفت: "چیزی به عنوان جماعت وجود ندارد. جامعه تجمع مردان
و زنان منفرد است و البته خانواده آنها".
نئولیبرالیسم،
تجارب و آموزه های مبتنی بر دخالت دولت، جهت عقلائی و
بهینه سازیِ روند اقتصاد سرمایه داری را، سد پویایی
اقتصادی اجتماع جا می زد. البته نباید فراموش کرد که آنچه نئولیبرالها
به صورت زبانی می گویند با نیات باطنی آنها مغایر
است. آنها به دولت و نیروی متمرکز و سرکوبگر برای حفظ منافع اساسی
و هستی خویش همیشه نیاز داشته و دارند. در هیچ کشور
جهان که این نولیبرالها دست بالا را دارند، شما شاهد حذف ارتش و قوای
سرکوبگر دولتی نیستید و دقیقا با خلاف آن مواجهید. همین
نئولیبرالها که "ضد دخالت دولت" و "برنامه ریزی
دولتی" هستند، آنجا که به دخالت دولت نیاز باشد تا منافع اقتصادی
و طبقاتی آنها را حفظ کند، فورا مدافع حضور و نظارت دولت می شوند و رنگ
عوض می کنند. در زمان بحران مالی جهانی و ورشکستگیِ بانکها،
آنها دست به دامان دولتهای خودی برای نجات خویش شدند و
این دولتها بودند که راهزنانه از کیسه مردم بدون رضایت آنها به
صورت دیکتاتورمنشانه سامان سرمایه داری مالی را موقتا
نجات دادند.
نظریه تکفیر دخالت دولت در امور اقتصاد، لالائی برای مردم
آزاد است.
بر
گرفته از توفان شـماره 196تیر ماه
1395ـ ژوئیه سال 2016
ارگان مرکزی حزب کار ایران(توفان)
صفحه حزب کار ایران (توفان) در شبکه
جهانی اینترنت
www.toufan.org
نشانی پست
الکترونیکی(ایمیل)
toufan@toufan.org
لینک چند وبلاگ حزبی
..........................
وبلاگ توفان قاسمی
http://rahetoufan67.blogspot.se/
وبلاگ ظفرسرخ
http://kanonezi.blogspot.se/
وبلاگ کارگر آگاه
http://www.kargareagah.blogspot.se/
سایت کتابخانه اینترنتی توفان
http://toufan.org/ketabkane.htm
سایت آرشیو نشریات توفان
http://toufan.org/nashrie_tofan%20archive.htm
توفان در توییتر
https://twitter.com/toufanhezbkar
توفان در
فیسبوک
https://www.facebook.com/toufan.hezbekar
توفان درفیسبوک به زبان انگلیسی
https://www.facebook.com/pli.toufan?fref=ts